The Purring Quest

Δεύτερο γατοπαίχνιδο μέσα σε λίγες μέρες, αλλά η επιλογή θηλαστικού στην περίπτωση του The Purring Quest δεν είναι τυχαία. Οι συμπάθειες της εταιρείας ανάπτυξης του, Valhalla Cats, γίνονται φανερές, όχι μόνο από τ’όνομα της και το γεγονός ότι ως πρόεδρός της αναφέρεται κάποια Tika the Evil Cat, αλλά και από την πρόθεσή της να δωρίσει μέρος των εσόδων σε μια σειρά από φιλοζωικές οργανώσεις. Από καλή θέληση, επομένως, είμαστε καλυμμένοι – το παιχνίδι όμως λέει τίποτα;

Ξεκινάμε με μια σύντομη συγκινητική εισαγωγή (αν και ξετσίπωτη αντιγραφή της διασημότερης σκηνής από το Up της Pixar) που συνοψίζει τη γνωριμία του αιλουροειδούς μας με τους δίποδους φροντιστές του και η οποία μας αφήνει, άνευ συνοδού, μέσα σ’ένα σκοτεινό νεκροταφείο να τους αναζητούμε. Ξεπερνώντας μια σειρά από εμπόδια (δύσκολες αναρριχήσεις, επικίνδυνα άλματα, αφοδεύοντα περιστέρια κλπ)  καλούμαστε να τους ξαναβρούμε, να επιστρέψουμε κάτι πολύτιμο που έχει χαθεί και να απελευθερώσουμε τις φυλακισμένες γάτες που θα βρούμε ψάχνοντας προσεκτικά κάθε μία από τις πέντε πίστες του παιχνιδιού.

Οπτικά, ακόμα κι αν τα περιβάλλοντα έχουν μια αίσθηση – εχμ – προκάτ, παραμένει πολύ ευχάριστο, με ιδιαίτερα προσεγμένη κίνηση στους χαρακτήρες και μικρές πινελιές (όπως τα χαριτωμένα γκραφίτι που παραλληλίζουν το catnip με παραισθησιογόνα ναρκωτικά) να σπάνε τη μονοτονία. Επιπλέον θετικό πρέπει να θεωρηθεί ότι, αν και lo-fi, το Purring Quest, παρακάμπτει τη, μοδάτη σε βαθμό κοινοτοπίας, pixel art αισθητική και προσπαθεί για κάτι πιο καρτουνίστικο παραπέμποντας (όσο μπορεί) στις μελαγχολικές παλέτες του Sylvain Chomet. Το soundtrack κάνει τη δουλειά του, χωρίς να είναι κάτι ιδιαίτερο: συνοδεύει και συντηρεί το χαλαρονειρικό κλίμα του παιχνιδιού αλλά δεν ξεχωρίζει (με εξαίρεση την νιαουριστή εκδοχή του που θ’ακούσετε αν τ’ολοκληρώσετε).

Τα περιφερειακά στοιχεία του, λοιπόν, διατηρούν ένα αξιοπρεπές επίπεδο, αλλά, όπως λέγαμε τις προάλλες και για το You Have to Win the Game, η ποιότητα ενός platformer καθορίζεται σε μεγαλύτερο βαθμό απ’όποιοδήποτε άλλο είδος (άντε, με εξαίρεση τα fighting games) από την ποιότητα των controls του – εκεί τι έχει να πει το Purring Quest; Δυστυχώς, όχι και πολλά. Η Valhalla Cats, λες και στερούμενη συναίσθησης του τι είδος παιχνιδιού φτιάχνει, ή ακόμη και στοιχειώδους σχεδιαστικής λογικής, έχει προχωρήσει σε ορισμένες πραγματικά ανεξήγητες επιλογές ως προς την ανάπτυξη των μηχανισμών του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της σύγχυσής τους η απόφαση να βάλουν το ψηλό άλμα του γατοχαρακτήρα μας να λειτουργεί με modifier, δηλαδή με δεύτερο κουμπί που πρέπει να έχεις πατημένο ενώ πατάς το κουμπί του άλματος. Αφού χρησιμοποιείται, ούτως ή άλλως το βλογημένο το δεύτερο κουμπί για τη διαδικασία, γιατί δεν το έκαναν να λειτουργεί αυτόνομα ως ψηλό άλμα αντί να υποβάλλουν τον παίκτη σε πιρουέτες του δείκτη με τον παράμεσο;

Και να’ταν αυτό το μόνο πρόβλημα. Θυμάστε τι ωραία που είναι να παίζεις με τον Μάριο τον υδραυλικό; Ε, φανταστείτε, λοιπόν, ο Μάριος να ακινητοποιείται στιγμιαία μετά από κάθε αλματάκι, να καθυστερεί να αντιδράσει στην αλλαγή κατεύθυνσης που εκτελείτε και ν’ανεβοκατεβάζει ταχύτητες απότομα και ανεξέλεγκτα. Σ’αυτά να προσθέσουμε το κακοστημένο button mapping (χωρίς δυνατότητα τροποποίησης) που κάνουν το παιχνίδι unplayable (και, όχι, δεν εννοώ “άπαιχτο”) με controller και απλά προβληματικό με το πληκτρολόγιο και έχουμε πλήρη εικόνα.

Ακόμα και ξεπερνώντας τα εκνευριστικά θέματα του με τον έλεγχο του χαρακτήρα πάντως και πέρα απ’το οπτικό κομμάτι, δεν έχει να παρουσιάσει κάτι ελκυστικό. Οι πίστες του είναι σχεδιασμένες χωρίς έμπνευση, με προβλέψιμες και βαρετές σειρές εμποδίων που καλούμαστε να προσπεράσουμε άνευ ιδιαίτερης σκέψης ή ικανότητας. Σε δύο-τρία σημεία κάνει μια χλιαρή προσπάθεια να διανθίσει λίγο τους μηχανισμούς του εντάσσοντας κάποια χαλαρά puzzle στοιχεία (και στο τέλος της τέταρτης πίστας πασπαλίζεται και με ολίγη από Guitar Hero) αλλά δεν καταφέρνουν ν’άνεβασουν το τελικό αποτέλεσμα. Η πολύ περιορισμένη διάρκεια του (δύο ώρες μάξιμουμ για το στόρυ, άλλη μια για να συλλέξετε όλα τα κρυμμένα μυστικά, collectibles κλπ) βοηθάει βέβαια να μην γίνει τελείως ανιαρό, αλλά ταυτόχρονα ενισχύει τον προβληματισμό για το αν αξίζει τα λεφτά του.

Τέλος, όσο ευγενείς και αν έιναι οι προθέσεις της Valhalla Cats και όσο κι αν ορισμένοι προτιμούν να βλέπουν τα videogames πρωτίστως ως πεδίο προώθησης των (κατά τ’άλλα συχνά αξιέπαινων) κοινωνικοπολιτικών τους πεποιθήσεων, παραμένει – για μένα τουλάχιστον – εκνευριστική η παρείσφρηση τους στον αφηγηματικό κόσμο του παιχνιδιού, ειδικά όταν γίνεται τόσο εξόφθαλμα. Θες να μ’ένημερώσεις για το Milo’s ή για το το Blind Cat Rescue and Sanctuary (Καλιφορνέζικες φιλοζωικές που θα λάβουν μέρος των εσόδων από την πώληση του παιχνιδιού); Υπέροχα. Η αναζήτησε έναν ευρηματικό τρόπο να το κάνεις ταιριαστά εντός παιχνιδιού ή κάν’το εκτός. Αλλά το να έχω κάθε γάτα που σώζω να μου λέει “Φχαριστώ, πάω να ειδοποιήσω τις φιλενάδες μου στο Milo’s” δεν είναι τίποτα από τα δύο, ακούγεται σαν μια ευγενική προσφορά του Υπουργείου Περιβάλλοντος και σε βγάζει τελείως από την ατμόσφαιρα ενός κόσμου με ομιλούντα αιλουροειδή, γιγαντιαία κοράκια και σατανικούς τυφλοπόντικες με συντονισμό εθνικής Ισπανίας (ποδοσφαίρου). Ορίστε και τα links τους για να δείτε και να συνειδητοποιηθείτε, εδώ δεν έχει ατμόσφαιρα για να τη χαλάσουμε ούτως ή άλλως.

Το Purring Quest το παρακολουθούσα σχεδόν από τις πρώτες ανακοινώσεις για την ανάπτυξή του και ήθελα πραγματικά να μου αρέσει. Δυστυχώς όμως η Valhalla Cats έριξε το βάρος στα περιφερειακά στοιχεία του: τις καλές προθέσεις, τις χαριτωμένες αναφορές σε πραγματικά γατοcelebrities που “συμμετέχουν” (όπως η Nora η πιανίστρια) και την όμορφη παρουσίαση. Στην πορεία, παρασυρμένη από τα υπόλοιπα, φαίνεται πως ξέχασε ν’ασχοληθεί με το ίδιο το παιχνίδι.

Επίσημη Ιστοσελίδα: www.valhallacats.com

Αγορά: Steam