The Sun and Moon και τα βυζιά μου τσιριχτά τραγουδούν

Γραπώνομαι από αυτή την φράση του συμπαθή και διαχρονικού Τσάρλυ Τσάπλιν καθώς πιστεύω πως συμπυκνώνει το μεγαλύτερο μέρος του The Sun and Moon μέσα της. Πρόκειται για τον νικητή του Ludum Dare 29, ένας διαγωνισμός που πραγματοποιείται τρεις φορές τον χρόνο και στον οποίο οι διαγωνιζόμενοι κοντραρίζονται μέσα σε ένα σαββατοκύριακο με θεματολογία επιλεγμένη από την κοινότητα. Στο θέμα μας όμως τρελοί μου, ο μινιμαλισμός διέπει κάθε πτυχή του, ωστόσο πίσω από αυτήν την φαινομενική απλότητα κρύβεται ένα άγριο θηρίο.

Οπτικά παρατηρώ μόνο σχήματα από καθαρό χρώμα, είτε πρόκειται για πλατφόρμες είτε για εμπόδια, είναι απλά σχήματα από έντονα και εντυπωσιακά χρώματα. Το ίδιο και η μικροσκοπική μπαλίτσα που ελέγχω, μαύρη με δύο χαριτωμένα άσπρα μάτια χοροπηδάει ανέμελη κι ας περιβάλλεται από ένα θανατηφόρο περιβάλλον. Στο τέλος της κάθε πλατφόρμας με περιμένει ένα απύθμενο κενό ενώ αιχμηρά αντικείμενα βρίσκονται παντού. Πρέπει να είμαι προσεκτικός, σκέφτομαι. Η μπίλια μου βέβαια δεν πτοείται από κάτι τέτοια κι αυτό γιατί έχει την ιδιότητα να εισχωρεί μέσα στις κατά τα άλλα στερεές πλατφόρμες ώστε να ξεπερνάει τα εμπόδια. Προσοχή όμως, εκεί μέσα η βαρύτητα αντιστρέφεται.

Μπαίνοντας λοιπόν ο εγκέφαλός μου πρέπει να αντιστρέψει τα αντανακλαστικά της συμβατικής μου λογικής, εκεί που πάντα οδεύω προς τα κάτω τώρα όλα με οδηγούν ψηλά. Εισχωρώντας πρέπει να υπολογίζω την ορμή και την κατεύθυνση μου αν δεν θέλω να ψοφήσω άδοξα και ντροπιασμένα. Αν πέσω από ψηλά η φόρα θα με βοηθήσει σε τεράστιο άλμα βγαίνοντας αλλά ενδέχεται να την διαπεράσω εξολοκλήρου και να βρεθώ με ορθάνοιχτα μάτια στο κενό. Ο συγκεκριμένος μηχανισμός είναι τόσο απλός που καταντάει ιδιοφυής και βαστάει από μόνος του σαν δικαιολογία για να πειραματιστείς με την ανάπτυξη ενός παιχνιδιού.

Ως εδώ θα μπορούσε να είναι ένα υπέροχο από όλες τις απόψεις platformer, όμως όοοχι, κάτι τέτοιο δεν αρκούσε στον developer Daniel Linssen. Όσον αφορά το level design αποφάσισε να ενεργοποιήσει το God Mode! Είναι σίγουρα το καλύτερο που έχω συναντήσει τα τελευταία χρόνια και ίσως ένα από τα καλύτερα όλων των εποχών. Τα επίπεδα είναι τόσο καλά δομημένα που δίνουν την ελευθερία για πειραματισμούς και εναλλακτικές διαδρομές ενώ σε συνδυασμό με τον παραπάνω μηχανισμό το platforming απογειώνεται. Επιπλέον κάθε πίστα έχει τρία επίπεδα χρόνων που πρέπει να υπερκεράσεις, κάτι που σε υποχρεώνει να βρεις νέους και καλύτερους τρόπους αλλά και να βελτιώσεις το skill σου. Στοιχείο που θα αγαπήσουν οι λάτρεις των high scores και οι speedrunners.

Ο χειρισμός είναι ακριβέστατος που σημαίνει ότι όταν τα κάνεις θάλασσα δεν έχεις να μπινελικώσεις παρά μόνο τον εαυτό σου για το λάθος, τον οποίο αν εκπαιδεύσεις θα έχει σαν αποτέλεσμα να εκτελείς τέλεια “χορογραφημένες” κινήσεις που σε οδηγούν από το ένα άκρο στο άλλο αρμονικά. Σε κάτι τέτοιες στιγμές είναι που νιώθεις την επιβράβευση και τα βυζιά σου να τραγουδούν χαρωπά και τσιριχτά! Ακόμη με κάθε ολοκλήρωση επιπέδου ξεκλειδώνονται μερικά ακόμη κάνοντας έτσι το level progression μη γραμμικό δίνοντας σου έτσι την ελευθερία να είσαι εσύ αυτός που καθορίζει το μονοπάτι που σε βολεύει. Τέλος ενδιαφέρον παρουσιάζει και η μουσική του η οποία είναι ουσιαστικά ένα και μόνο κομμάτι το οποίο εμπλουτίζεται σιγά σιγά όσο προχωράς σε επόμενα επίπεδα.

Με λίγα λόγια λοιπόν το παιχνιδάκι αγγίζει την τελειότητα όπως θα έλεγε και ο φίλος μας ο Τόκος. Αποτελεί το απόλυτο δεκάλεπτο διάλειμμα αλλά ταυτόχρονα μπορεί να είναι και τεράστιο κάψιμο, ακόμη κι εδώ έχεις την ελευθερία να το πας το γράμμα όπως σου καπνίσει. Αναρωτιέμαι αν είσαι ακόμη εδώ ή αν το έχεις βάλει στην wishlist ή ακόμη καλύτερα το έχεις ήδη αγοράσει…

Επίσημη σελίδα Steam: http://store.steampowered.com/app/321560/