Extreme Exorcism

Είναι μυστήριο για τις Πύλες του Ανεξήγητου το πώς έχουν πλακώσει τόσοι τίτλοι με local multiplayer μαζεμένοι. Θυμάμαι πριν από 2-3 χρόνια που όλοι παραπονιόντουσαν ότι ο μόνος τρόπος να παίξεις με φίλους είχε καταντήσει το online, ότι δε μπορούσες πια όπως παλιά να χαρείς ένα “διπλό” από τον ίδιο καναπέ, ότι έχει ανέβει η εγκληματικότητα και η τιμή της βενζίνης και άλλα τέτοια παππουδίστικα. Φαστ-φόργουορντ στο σήμερα και η βιομηχανία παιχνιδιών, όχι μόνο διόρθωσε (όσα μπορούσε) από τα προαναφερθέντα προβλήματα, αλλά κάποιοι θα λέγαν, το παράκανε κιόλας. Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις πλέον, ένα local multiplayer θα δεις: μόνο τους τελευταίους μήνες έχουμε καλύψει τίτλους όπως τα Capsule Force, Porcunipine, Runbow και Galacide, οι οποίοι, αν και τελείως διαφορετικοί μεταξύ τους, μοιράζονται αυτό το βασικό στοιχείο.

Το πρόβλημα είναι πως, ολοένα και συχνότερα, η δυνατότητα για online συναγελασμούς παραμερίζεται. Εξαιρετικά παιχνίδια όπως το Dungeon League ή το Lovers in a Dangerous Spacetime (αναμένουμε review απ’τον Χρήστο) την αγνοούν εντελώς, με αποτέλεσμα μερικοί από τους καλύτερους multiplayer τίτλους να μπορούν να παιχτούν όπως πρέπει, με παρέα, μόνο από τον καναπέ. Τους φαροφύλακες βρε παιδιά. Θα σκεφτεί κανείς τους φαροφύλακες;

Το ηθικό δίδαγμα από αυτές τις παλινδρομήσεις του gaming industry είναι ότι πρέπει να προσέχουμε τι επιδιώκουμε γιατί αυτό που κάποτε φαινόταν χρήσιμο και επιθυμητό μπορεί να παραμορφωθεί προς το αρνητικότερο στο μέλλον – το οποίο, ακριβώς, είναι και η κεντρική ιδέα του Extreme Exorcism. Ξεκινάς αθώος, ανυποψίαστος, στο σκοτεινό νεκροταφείο έξω από ένα παλιό αρχοντικό, και με κάποιο από τα τυχαία εμφανιζόμενα όπλα που μπορείς να αποκτήσεις σε προκαθορισμένα σημεία της κάθε πίστας, απροβλημάτιστα ξεκάνεις το πρώτο, κακομοίρικο, ακίνδυνο στοιχειό: μια δαιμονισμένη καρέκλα (το “γιατί καρέκλα;” να το ρωτήσετε στην Golden Ruby Games, εγώ δεν έχω ιδέα). Στο επίπεδο που ακολουθεί συναντάτε το πρώτο σας κανονικό φάντασμα (όχι καρέκλα, αυτά με το σεντόνι), το οποίο αντιγράφει τις κινήσεις σας από το προηγούμενο επίπεδο. Εύκολο κι αυτό: πήγα αριστερά, πήρα το οπλοπολυβόλο, βάρεσα στον αέρα, αν μείνω απο πίσω του και το κοπανίσω με το ρόπαλο, κανένας κίνδυνος. Σαφώς κανένας. Έλα που στο επόμενο επίπεδο όμως θα αντιμετωπίσετε δύο φαντάσματα που θα κοπιάρουν τις κινήσεις σας και από τα δύο προηγούμενα, στο τρίτο τρία και ούτω καθεξής. Τρεις-τέσσερις πίστες πιο κάτω και αρχίζει το χάος.

Η, ομολογουμένως, πανέξυπνη αυτή ιδέα, όπου μια κίνηση που κάνεις τώρα για να σωθείς θα γυρίσει να σε στοιχειώσει – κυριολεκτικά – λίγα λεπτά αργότερα, φαίνεται να δίνει ένα στρατηγικό βάθος στη γρήγορη δράση του παιχνιδιού. Σε αντίθεση με τα περισσότερα action-platformers έχεις να υπολογίσεις, όχι μόνο πως θα σώσεις το τομάρι σου τώρα, αλλά και πως θα το κάνεις με τρόπο που θα ελαχιστοποιήσει τις αρνητικές συνέπειες στο άμεσο μέλλον. Αναπόφευκτα όμως, τέτοια βαθυστόχαστα εξαφανίζονται όσο ανεβαίνει η δυσκολία και έχεις 6-7 φαντάσματα να εκτοξεύουν μαχαίρια, να τοποθετούν νάρκες και να κάνουν ξόρκια σε κάθε γωνιά μιας στριμωχτής βιβλιοθήκης, οπότε και καταλήγεις να κάνεις ακριβώς ότι και στα υπόλοιπα παιχνίδια του είδους: πυροβολείς και αποφέυγεις ότι κινείται.

Αυτό δε σημαίνει ότι δεν είναι διασκεδαστικό. Ειδικά με δύο ή και περισσότερους παίκτες όπου ο πανικός είναι ανεξέλεγκτος, αποτελεί πολύ ευχάριστη ολιγόλεπτη ενασχόληση. Επιπλέον, η Golden Ruby, έχει δώσει έμφαση στο στοιχείο του σκοραρίσματος με καθαρά, εύχρηστα leaderboards που σε προκαλούν να παίξεις λίγο περισσότερο μπας και σκαρφαλώσεις λίγο ψηλότερα. Η παρουσίαση του είναι ιδιαίτερα προσεγμένη, με υπέροχα χρώματα να ντύνουν την πιξελοστοιχειωμένη έπαυλή του και ένα υποβλητικό (αν και επαναλαμβανόμενο) soundtrack να συνοδεύει την μεταφυσική σας δραστηριότητα. Οι πίστες είναι λίγες αλλά, όσο προχωράμε βαθύτερα μέσα στο σπίτι, διανθίζουν το gameplay με νέα στοιχεία όπως μετακινούμενα εμπόδια και ζώνες κινδύνου (άκρως σπαστικές οι φλόγες που ξεπηδάνε περιοδικά στις κουζίνες), ενώ τα δευτερεύοντα modes, Deathmatch και Challenges, παρουσιάζουν το δικό τους ενδιαφέρον. Αντιθέτως, η έλλειψη ποικιλίας στους εχθρούς κουράζει, αλλά είναι λογικό επακόλουθο του βασικού concept.

Αναρωτιέται τελικά κανείς, με ένα τόσο καλοδουλεμένο σε όλα τα υπόλοιπα επίπεδα (γραφικά, ήχος, χειρισμός) παιχνίδι, χρειαζόταν το Extreme Exorcism να αναζητήσει τη διαφοροποίηση στο, αδιαμφισβήτητα έξυπνο, κεντρικό του concept ή κατέληξε απλά να περιορίζεται από αυτό;

Επίσημη ιστοσελίδα: Golden Ruby Games/Extreme Exorcism

Σελίδα Steam: http://store.steampowered.com/app/334100/